Prolog

Kim jestem? Zwykłą dziewczyną z wyobraźnią i marzeniami.

Osobą chętną przygód i niebezpieczeństw. Nie wyróżniam się jednak z tłumu.

Cicha, spokojna obtaczam miłością wszystko, co mi drogie.

A może to właśnie to? Te pewne cechy kłębiące się we mnie.

Nie wiem, nie jestem pewna...

Moja przygoda swój początek miała osiem lat temu. Będąc wówczas ośmioletnim jeszcze dzieckiem wracałam do domu. Uszczypliwy mróz coraz bardziej zamrażał mi nos i policzki. Nawet dłonie dawały za wygraną, choć z założonymi nań rękawiczkami były schowane do kieszeni kurtki. Niezwykle uradował mnie widok pierwszych płatków śniegu, które dotychczas nie miały szans się pojawić. Podniosłam głowę delikatnie w stronę poszarzałego nieba. Zaciekawił mnie wówczas widok pewnego chłopca. Podniosłam jedną brew delikatnie w górę na znak zdziwienia. Jego wygląd kogoś mi przypominał, jakbym słyszała o tej osobie... Szybko sobie przypomniałam. Moje oczka błysnęły radośnie niczym małe gwiazdki.

- Dziadek Mróz! - krzyknęłam wesoło. W pobliżu nie było żadnych ludzi, więc takie krzyki nikogo by nie zirytowały. Nastolatek spojrzał na mnie i wylądował przede mną. Dokładnie lustrował mnie wzrokiem. Wyraźnie widziałam na jego twarzy szok zmieszany z radością.

- Ty... mnie widzisz? - zapytał z niedowierzaniem.

- Tak. To coś dziwnego? - odpowiedziałam, uśmiechając się uroczo. Białowłosy jednak nie odpowiedział. Zaczął ciężej oddychać, zaraz doszedł do tego jego radosny śmiech. Ja tylko starałam się nie zostać trafioną przez kij, który trzymał w ręku.

- Hah... Ty mnie widzisz... Ty mnie słyszysz! Nawet nie wiesz jak bardzo mnie to cieszy! - krzyknął w euforii.

- To miło. Dlaczego jesteś taki młody, a nazywasz się Dziadek Mróz? - zadałam następne pytanie. Jako dziecko byłam niezwykle ciekawską osobą. Zresztą, zostało mi to do dzisiaj. Czasem trudno jest mi to nazwać wadą, ale i zaletą w pełni to nie jest. Potrafię się mimo wszystko powstrzymać od wtrącania się we wszystkie niedotyczące mnie sprawy, choć robię to z niemałym trudem. Zawsze jednak pozostaje to irytujące uczucie, wrażenie, że mogę stracić ważną dla mnie informację...
- W niewielu miejscach na świecie jestem tak nazywany. Moje prawdziwe imię to Jack Frost. A jak ty się nazywasz? - spytał, nie odrywając ode mnie zaskoczonego spojrzenia jasnobłękitnych oczu.
- Na imię mi Wiktoria. Miło mi cię poznać, Jack - wciąż obdarowywałam go swoim dziecięcym, niewinnym uśmiechem. Cóż więcej byłam w stanie zrobić?
- Mnie Ciebie również. Jesteś... wyjątkową dziewczyną. Nikt inny mnie dotychczas nie zobaczył...
- Tak? A dlaczego? - zaskoczyła mnie ta wiadomość.
- Nie wierzą we mnie. Ja dla reszty ludzi... po prostu nie istnieję. Ech, taka szkoda, że nie mogę tutaj dłużej zostać... Jest wiele miejsc, które oczekują na śnieg... Mam do Ciebie jedną prośbę - nie zapomnij mnie... - czułam w jego słowach ból, ale i zadowolenie za razem. Chłopak podniósł mnie i przytulił. Czułam chłód jego bladej skóry, nawet i przez grubą kurtkę. Duszek zimy o włosach białych jak śnieg, nad którym sprawuje władzę... I go poznałam! Czyż to nie cudowne? - Nie żegnam się, bo wiem, że jeszcze do ciebie wrócę... Zatem, do zobaczenia! - krzyknął wesoło i odleciał, zostawiając za sobą więcej płatków śniegu. Postałam w tamtym miejscu dopóki nie straciłam chłopaka z pola widzenia. Jack Frost, Dziadek Mróz... Wesołym krokiem ruszyłam dalej w stronę domu, nucąc pod nosem świąteczne melodie. Nie przykułam wówczas szczególnej uwagi do osoby, którą spotkałam, ale została ona w mojej pamięci...

Taka szkoda, że już
nigdy więcej go nie widziałam...